ઋણાનુંબંધ (૨)

(ગતાંકથી આગળ)

         ત્રણ મહિના ધનંજયે મગજનું દહીં કર્યા પછી બધું નક્કી થઇ ગયું.ફિલ્મનું શુટીન્ગ શરૂ થયું અને કેમેરા જ્યારે અમુલખ ઉપર મંડાયો ત્યારે ધનંજયને વિશ્વાસ ન આવ્યો કે અમુલખ આવો ઉત્કૃષ્ટ અભિનય પણ કરી શકે છે. ફિલ્મ જેમ જેમ આગળ વધતી ગઇ અમુલખની સુઝબુઝનો પરિચય ધનંજયને થયો. ફિલ્મમાં પત્નિ,પુત્ર અને પુત્રવધુના પાત્રો ભજવતા કલાકારોનો અભિનય સાહજીક અને પ્રશંસાને પાત્ર હતા.આ દરમ્યાન  બધા કલાકારો સાથે અમુલખને કુટુંબના લોકો સમ લાગણી બંધાઇ ગઇ.મરણ પથારીએ પડેલી પત્નિ ‘જશોદાની જીવન માટેનો વલવલાટ અને એને સાંત્વન આપતા જશોદા…બોલ રાધે શ્યામ…બોલ રાધે શ્યામ….જશોદા સંસારનો મોહ છોડ તારા આત્માની સદ્‍ગતિ કર…બોલ રાધે શ્યામ….’કહી પત્નિના માથે ભીની આંખે હાથ ફેરવતા અમુલખનો અને સાકરનો અભિનય જોઇ ધનંજય આફ્રીન થઇ ગયો.આખર બે વરસની મહેનત પછી ફિલ્મ પુરી થઇ નામ રાખ્યું ‘ઋણાનું બંધ’

                    અમુલખ અને પુત્ર,પુત્રવધુ અને પત્નિ તરિકે કામ કરતા સહયોગી કલાકારો દ્વારા બનેલી આ ફિલ્મ ધનંજયની કલ્પના બહાર બોક્ષ ઓફિસ હીટ સાબીત થઇ એમાં અમુલખે કવિ કમલકાંત તરિકે લખેલા ગીતોને સંગીતકાર લહેરીકાંતે સુમધૂર ધુનોમાં ઢાળ્યા અને રમોલા અને અમોલ માનકરે બહુ પ્રેમથી ગાયા અને મશહૂર થયા એ વાતનો સિંહ ફાળો હોતા નેસનલ એવોર્ડ મળ્યો.

ઋણાનું બંધ

 

         મોર્નિન્ગ વોક પછી પાછા આવેલા અમુલખે રોજ સ્વચ્છ અને વ્યવસ્થિત દેખાતો પોતાનો રૂમ સવારે જે અસ્ત વ્યસ્ત હાલતમાં જોયો હતો તેમ યથાવત જોઇ તેને નવાઇ લાગી.

‘યદુરામ…..’

‘જી આવ્યો સાહેબ…’

‘શું છે આ બધુ…? સાકર ક્યાં છે? બોલાવ એને…’

‘સાહેબ સાકરબેન આજે નથી આવ્યા’દયામણા ચહેરે યદુરામએ કહ્યું

‘સારૂં તું ચ્હા બનાવ હું તપાસ કરૂં છું શું વાત છે’છેલ્લા દશ વરસથી નિયમિત કામ કરનાર ઘરના સભ્ય જેવી સાકર ન આવતા અમુલખને નવાઇ લાગી.

       યદુરામે આપેલી ચ્હા પીને અમુલખ સાકરના ઘેર આવ્યો ત્યાં તાળું મારેલું હતું.પડોશમાં તપાસ કરતા ખબર પડી કે,સાકરનો પતિે વર્ષો પહેલા ઘર છોડી ક્યાં જતો રહ્યો છે.એ જીવતો છે કે મરી ગયો તેવા કશા સમાચાર નથી અને આજે જેને પેટે પાટા બાંધીને પગભર કર્યો એ દીકરાએ આ મકાન ખાલી કરી તે વેંચી માર્યું છે અને સાકરને અનાથાશ્રમમાં મુંકી આવ્યો છે.અમુલખે અનાથાશ્રમમાં તપાસ કરી તો ખબર પડી કે,એ વહેલી સવારે ક્યાંક ચાલી ગઇ છે.નિરાશ અમુલખ અનાથાશ્રમમાંથી બહાર આવ્યો ત્યાં પાછળથી બુમ સંભળાઇ

‘મણિયાર….’

 અમુલખે પાછા વળીને જોયું તો ઘનશ્યામ પરમાર સામેથી આવતો હતો

‘એલા મણિયાર તું શું કરતો હતો આ અનાથાશ્રમમાં…?’

‘અરે યાર મારી હાઉસમેઇડ સાકરને એના દીકરાએ અહીં દાખલ કરી છે એને મળવા આવ્યો હતો પણ એ ક્યાંક જતી રહી છે…’

‘આવી વ્યક્તિઓ આવા સંજોગામાં બહુધા શહેર છોડી જવાનું પસંદ કરે છે એટલે ચાલ સૌથી પહેલા આપણે રેલ્વે સ્ટેશન પર તપાસ કરીએ..’

‘હં…ચાલ ત્યાં જ તપાસ કરીએ….’ કહી બંને અમુલખની કારમાં બેઠા

‘તું કાર પાર્ક કર ત્યાં સુધીમાં હું પ્લેટફોર્મ કઢાવી લઉ….’ કહી ઘનશ્યામ ટીકીટબારી તરફ ગયો.પ્લેટફોર્મ પર બંને મળ્યા અને ત્યાં ઉભેલી ગાડીની પહેલી બોગીથી છેલ્લી બોગીમાં તપાસ કરવા લાગ્યા.ગાડીના છેડે પહોંચ્યા ત્યાં બીજા રેલ્વે ટ્રેક પર એક સ્ત્રીને જતી જોઇ ઘનશ્યામે બુમ મારી

‘મણિયાર જો પેલા ટ્રેક પર જે સ્ત્રી જાય છે એ સાકર તો નથી ને…?’

         સાંભળી અમુલખ ત્યાં દોડ્યો અને તે સાકર જ હતી.તેણે નજીક જઇને જોયું તો એક જીવતી લાશ જેવી એ પોતાના દેહનો ભાર ઉપાડવામાં મુશ્કેલ હોય તેમ લથડતી ચાલે જતી હતી

કાનો પિતાંબર વાળો

(રાગઃ ધન્ય સોરઠની ધરણી ને વીરપુરની કરણી)

રૂડું ગોકળિયું  ગામ જેનું  ગોકુળછે નામ

જયાં કાનો પિતાંબર વાળો

જેના રાજા છે નંદ સદા ઉડે આનંદ ….જયાં કાનો

ઘેર ઘેર ઘમ્મર વલોણાઓ થાય છે;

બાલપણની યાદો

એ યાદ નથી જાતી,એ મીઠું મલાકાતી;

માડીનો માથે હાથ ફરે,ને હાલરડા ગાતી………… એ યાદ નથી જાતી

એ કોડી લખોટીની રમતો,એ ગિલ્લી ડંડા રમતો;

લડવું પાછા આવી મળવું,પછી મૈત્રી ફરી થાતી… એ યાદ નથી જાતી